संध्याकाळ्ची वेळ, कामावरुन घरी चाललो होतो. संध्याकाळ असुनही सुर्याचा प्रकाश अगदी प्रखर आणि स्वच्छ होता. चालता चालता सतत सुर्याकडे बघत होतो. एकदम प्रकाश प्रखर झाला आणि डोळ्यासमोर लख्ख प्रकाश होता... पुढुन चालत येणारया व्यक्तिंच्या फ़क्त आक्रुत्या दिसत होत्या... उंच, ठेंगण्या, जाड, बारीक....
मनात आले कि डोळ्यासमोर अंधेरी आली का? किंबहुना खरा प्रकाशचं होता तो. ज्यामधे हे वास्तव कळत होते कि समोर दिसणारे सारे काही नुसतेच चेहरे आहेत, सगळे सारखे. ज्यामागे आपण इतके धावतोय तो अंधार, डोळ्यापुढे जे आत्ता दिसते आहे ते वास्तव...
